Herinneringen van bestuursleden van het eerste uur.

Meer informatie over bestuursleden is te lezen in Uit de Smurfkrant.
Vooraf: de kelder onder de slagerij Hendrikse ging aan het eigen succes ten onder…. de toeloop van jeugd nam toe en het was, volgens de politie, onverantwoord om daar verdere bijeenkomsten te houden. Iedereen vond het jammer maar de kelder bleef verder dicht. Duidelijk was wel dat er een grote behoefte was onder jongeren om elkaar te ontmoeten en naar live muziek te luisteren. De geest van de jaren 60 was in Bussum neergestreken. Na een mislukte poging om de Kelder op een officiële basis te herstarten werden er nieuwe plannen gemaakt. Huib, Rob en Bart smeedden nieuwe plannen. Duidelijk was dat er elders op officiële basis een poppodium georganiseerd moest worden.
Uit de herinnering van Rob en Huib: Huib Michaelis: 'we wilde toch een poppodium en na rijp beraad hebben Bart Winter en ik een afspraak gemaakt met de burgemeester van Bussum. Mijn vader heeft voor ons die afspraak gemaakt, hij was ook burgemeester geweest. Hij gaf ons weinig kans maar een afspraak kan altijd zei hij, alleen jammer dat jullie nog niet meerderjarig zijn. 'Aha!' zeiden wij, Rob Hendrikse wel, die heeft net 'handlichting' gekregen als 18 jarige om de slagerij voort te zetten. Bart en ik zijn naar de burgemeester gegaan en zowaar heel vriendelijk ontvangen. Wij vertelden hem van de behoefte van de Bussumse jeugd aan een beatclub en in woorden werd Rob Hendrikse vooruit geschoven. De burgemeester zei dat hij buurthuis De Engh misschien wat vond, hij zou voor ons daar contact mee opnemen'.
En hiermee kwam voor het eerst buurthuis de Engh ter sprake.

Trap van buurthuis de Engh

Er werd contact werd gezocht met de toenmalige directeur de heer Van Nierop. Rob Hendrikse ging het gesprek aan en heeft kunnen regelen dat we in de grote zaal wekelijks een band konden laten spelen. We moesten wel zelfstandig werken en voor de eigen financiën zorgen maar we vielen wel onder de verantwoordelijkheid van het buurthuis. Waarschijnlijk werd de toestemming verleend in de veronderstelling dat het maar een paar weken zou duren voordat het afgelopen zou zijn.’t Smurf was geboren!
Huib: 'Begin van veel ellende. We konden niet onze eigen gang gaan omdat er ineens nieuwe bestuursmensen werden aangesteld, die wij niet eens kenden. Er werden al groepen gecontacteerd zonder dat wij het wisten. Een orkestje met mooie pakjes en vlinderdasje tegen een veel te hoge prijs. Dit was ook tegen het zere been van Rob. Na wat begin strubbelingen heeft hij dit weten recht te zetten en konden we beginnen met de Tee-Set'.

Tee Set in ‘t Smurf

Uit het buurthuis krantje oktober 1966

De welbekende Smurf posters werden gedrukt in Amsterdam bij Rex Rotory in de Regulierdwarsstraat. Werkte daar niet Richard Vos, de drummer van Shock? Huib verzorgde het verspreiden van die posters. Her en der werden de posters op muren en palen geplakt. Hij kreeg herhaaldelijk 10 gulden boete voor illegaal plakken. Grinnikend vertelt Huib dat hij toen als 18 jarige naar het politiebureau is gegaan en vast een aantal boetes vooruit heeft betaald.

Gooi en Eemlander

Rob Hendrikse zorgde met name voor de contracten met de bands. Hij ging op pad om bandjes te beluisteren en contracteerde ze. Hij kon dat doen als minderjarige omdat hij 'handlichting' had gekregen wegens de overname van de slagerij. Hij kon dus als 18-jarig jochie al contracten afsluiten met Nederlandse topgroepen.
Huib herinnerde zich de aankleding en versiering van de grote zaal van het buurthuis. Uren van te voren waren vrijwilligers bezig om visnetten en slingers op te hangen.

Hoe maak je een grote kale zaal gezellig?

Daar kwam wat dus heel wat voor kijken. Huib wilde de black-lights optimaal gebruiken. Daartoe hing hij wollen draadjes in de fluorescerende verf die vervolgens na droging in de zaal opgehangen werden. Ook projecteerde hij een kinderfilm ondersteboven op de muur. Alles kon in de woelige jaren zestig.

Rob in actie 1966

Herinneringen van Bab Kamphorst, bestuurslid van het eerste uur:
In 1964 ben ik in een bandje gaan spelen genaamd The Fellows met o.a. Jan van de Gein, Dietrich Bakker en Bep Mensink, en later broer Arie. Wij oefenden eenmaal in de week bij Jan van de Gein thuis. Zij woonden aan het eind van de St. Janslaan in Bussum op de 1e etage van een woning naast de poort naar Buurtcentrum de Eng. Je zult begrijpen dat de beneden buren hier niet echt blij mee waren, wat leidde tot fikse burenruzies. Wij moesten op zoek naar een andere oefenruimte en kwamen terecht in de bakkerij van Bep Mensink; zijn oom aan de Huurmanlaan. Ook daar hebben wij het niet lang volgehouden vanwege klachten van buren. Via een kennis van Jan zijn ouders, een zekere Rijk Schinkel die pas was aangesteld in buurtcentrum de Eng als conciërge, vernamen wij dat er een mogelijkheid bestond om daar te oefenen. Deze Rijk Schinkel heeft later ook heel veel betekend op de Smurf middagen. Wij moesten ons dan eerst aanmelden als lid van het Buurthuis. Deze band is overigens uiteen gegaan, en Arie en ik zijn gaan spelen in de Flashing Blues. Op een zeker moment kwam ik via Rijk Schinkel in contact met Rob Hendrikse, die op zoek was met een aantal mensen naar een ruimte voor de zondagmiddag en eventueel op doordeweekse avonden om bekende landelijke bandjes op te laten treden. Het oog was gevallen op het toen nog splinter nieuwe buurthuis de Eng, alwaar het verzoek aan gedaan werd. De toenmalige directeur van Nierop deelde mede dat dit alleen mogelijk was als er een officieel bestuur gevormd werd met een bestuurslid die lid was van het buurthuis de Eng.
Dit betekende ook dat wij onder de vlag van centrum de Eng vielen en als zodanig als vereniging geen statuten en huishoudelijk reglement nodig hadden. Rob heeft mij toen gevraagd om zitting te nemen als secretaris in het bestuur; het Smurf was geboren en had een onderkomen!

Mijn ex vrouw Trudie nam zitting in de redactie van het Smurfblad. In eerste instantie kon iedereen van 16jaar en ouder na betaling van entreegeld de optredens bijwonen. Dit duurde echter niet lang. Na enige vervelende toestanden, besloten wij als bestuur dat iedereen lid moest worden van ‘t Smurf, waarbij tevens aan ieder een lidmaatschap pasje werd uitgereikt met pasfoto.
Tevens werd er nog behoorlijk aan de weg getimmerd door o.a. Huib en cs, zodat het secretariaat van het Smurf binnen een maand, je gelooft het niet, meer dan duizend leden geregistreerd had, wat leidde tot een ledenstop. Ja, die duizend personen konden natuurlijk nooit in het zaaltje van de Eng, wat nogal eens tot tumultueuze situaties aan de ingang van het gebouw leidde. Om de kassadruk op zondagmiddag te verkleinen waren er ook doordeweeks kaarten in de de voorverkoop. Ik herinner mij nog dat er een optreden was van The Buitenstaander (Outsiders red.) en dat men via de regenpijpen van het gebouw een glimp wilde opvangen van het optreden!'

De pijl geeft de beroemde regenpijp aan.

Een van de perikelen die voorgevallen is tijdens de levensloop van ‘t Smurf, was onder anderen een incident met een traangas bommetje, die een vrolijke vriend uit militaire dienst had meegesmokkeld, waardoor de gehele zaal, inclusief de band, ontruimd moest worden. Na dit voorval heeft het bestuur een uitsmijter aangesteld, waarvan ik de naam niet meer weet. Ook nadat een aantal zondagen de kapotte bierflessen opgeruimd moesten worden, werd er statiegeld ingevoerd op bierflessen, wat weer leidde tot onderlinge ruzies vanwege dat men de bierflessen bij elkaar weg stal. Het arrangeren en beluisteren van bandjes deed Rob in zijn vrije tijd met een aantal mensen. Het enige minpunt over optredens wat ik nog weet is dat van Van Morrison, die uiteindelijk niet kwam opdagen.

Het was voor mij en Trudie, ondanks het vele werk, zoals de leden administratie, de redactie en vrijwel iedere zondag in het Buurthuis, een heel leuke tijd, waaraan in 1967/1968, helemaal zeker weet ik dat niet, een einde kwam door onenigheid tussen Rob en van Nierop. Van Nierop wilde dat alle recettes op de zondagmiddag afgedragen werden aan het Buurthuis. Het bestuur was het hier niet mee eens omdat er kosten gemaakt werden om bandjes te arrangeren. Tevens had de gemeente Bussum Van Nierop gedreigd, vermakelijkheid belasting te gaan heffen op de entreegelden. Dit betekende een dusdanige rompslomp dat het zittende bestuur besloot ‘t Smurf helaas te moeten opheffen. Als laatste, ik heb het al eerder vermeld, wil ik de rol van Rijk Schinkel nogmaals benadrukken, want hij was de rust en toeverlaat waar je als bestuurslid van ‘t Smurf, met alle problemen die zich voordeden op de dagen dat er optredens waren, kon terugvallen.

Herinneringen van bestuurslid Eddy Vasseur
Ed was al een vrijwillig medewerker van het Buurthuis de Engh voordat ’t Smurf 'bezit' nam van de zondagmiddag. Hij leidde verschillende clubjes zoals de biljartclub.

Op het moment dat er plannen werden besproken tussen directie van de Engh en Smurf initiatiefnemers vroeg de directeur aan Ed om toe te treden in het eerste bestuur. Niet alleen wist Ed goed de weg in het gebouw maar hij kreeg ook de opdracht om 'een oogje in het zeil te houden' op het stelletje vrijbuiters dat een beatclub wilde beginnen.
Ed ontpopte zich al snel tot een enthousiaste medewerker, hij liep reclame met sandwichborden door Bussum, zorgde voor de aankleding van de grote zaal, stond vaak achter de kassa, schreef soms stukjes in de Smurfkrant en zorgde dat na afloop alles  weer opgeruimd werd.

Na lang zoeken heeft hij thuis zijn oude lidmaatschapskaart voor bestuursleden gevonden.
Origineel de echte!